1897-03-16     1972-08-11

Józef Lange

Kolarz - olimpijczyk

Właściciel zakładu garbarskiego, kolarz z pierwszej połowy lat dwudziestych, członek drużyny torowej, która zdobyła (1924) pierwszy dla Polski (srebrny) medal olimpijski.

Urodzony 16 marca 1897 w Warszawie, syn Feliksa i Weroniki Zientek, ukończył miejscową 6-klasową szkołę realną, gdzie oprócz normalnej nauki uczestniczył w tajnych kursach samokształceniowych i zajęciach paramilitarnych. Legionista (1915-1917), wstąpił do Wojska Polskiego (1 listopada 1918) pełniąc służbę w adiutanturze Komendy m. Warszawy, po czym w składzie 11 puł. uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej (zwolniony do rezerwy w 1921 w stopniu wachmistrza). Przez cały okres międzywojenny prowadził zakład garbarski swojego ojca. Karabin zamienił na rower i startując w barwach WTC (1921-1928) oraz stołecznej Legii (1928-1930), stał się najwszechstronniejszym polskim kolarzem pierwszej połowy lat dwudziestych. Ale jeszcze w latach trzydziestych z 21 rekordów krajowych w różnych konkurencjach i na różnych dystansach – 15 należało do Langego.

Sportowe sukcesy zawdzięczał pilnemu treningowi, uregulowanemu i higienicznemu trybowi życia (nigdy nie pił ani nie palił), dyscyplinie wewnętrznej i mimo nienadzwyczajnych warunków fizycznych (165 cm, 70 kg), wspaniałemu, silnemu sercu. Mówiono o nim „mały ciałem – wielki duchem” , „żelazny Lange” lub po prostu niezastąpiony Józio. Ulubieniec Dynasów. Startował niemal we wszystkich konkurencjach na torze, długodystansowych, sprinterskich, stayerowskich (tu był arcymistrzem wraz ze swym prowadzącym na motorze Stefanem Jankowskim), pojedynczo, parami, drużynowo a także na szosie.

Był autorem historycznych dla polskiego kolarstwa „drogowego” zwycięstw: pierwszych mistrzostw Polski (1921) i pierwszego wieloetapowego wyścigu Dookoła Województwa Warszawskiego (1925). Ale największe sukcesy (także historyczne dla polskiego kolarstwa) odniósł na torze. Na krajowym podwórku rekordy bił na zawołanie, w pierwszych mistrzostwach Polski w sprincie należał do najlepszych: 1921 (2) , 1923 (3), dwukrotnie (wraz z kolegami olimpijczykami) sięgnął (1925, 1928) po nieoficjalne rekordy świata w wyścigu drużynowym na 4000 m. Z tą konkurencją torową związany jest największy sukces Langego na IO.

Po olimpiadzie w Amsterdamie Lange koncentrował swoje starty w wyścigach za motorami. Po raz ostatni wystąpił przed publicznością w pojedynku dla weteranów podczas zamknięcia Dynasów (1937). Mimo 40 lat był drugi za swym najgroźniejszych rywalem w biegach stayerowskich – J. Oksiutyczem. Działał społecznie w ruchu sportowym (Legia) i w Zrzeszeniu Hodowli Gołębi Pocztowych (także powojenne hobby).

W czasie okupacji niemieckiej mieszkał w Warszawie (brał udział w konspiracyjnych spotkaniach działaczy WTC). Po wojnie prowadził (mimo wielu trudności) zakład garbarski i zajmował się szkoleniem psów myśliwskich.

Zmarł w Warszawie 11 sierpnia 1972.