1922-01-01     2009-09-10

Boguslaw Borowicz

Polak, który nauczył Chile fotografii

Urodził się w 1922 r. w Poznaniu. Jego pasja do fotografii narodziła się w wieku 11 lat, w 1951 r. wyemigrował do Chile, gdzie zdobył sławę dzięki swoim czarno-białym portretom i zdjęciom dokumentującym życie codzienne w Chile.

Przyjechał do Chile w 1951 roku. Mówił, że skłoniły go do tego słowa przyjaciela o pięknych Chilijkach, ale nie wiadomo, ile w tym prawdy, a ile kokieterii. Bob potrafił żartować nawet ze swojego 5-letniego pobytu w niemieckim obozie koncentracyjnym w Mauthausen.

Uznanie zdobył dzięki czarno-białym portretom, upodobał sobie kobiece akty, na których twarz modelki jest niewidoczna. W latach 60. dokumentował biedę, mieszkające na ulicach dzieci i żebraków – część społeczeństwa, która przybyła do stolicy w poszukiwaniu pracy. Otrzymał kilka prestiżowych nagród i spełniał się jako nauczyciel.

To dzięki jego staraniom w latach 70. otwarto nowy kierunek studiów – fotografikę – na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Chilijskiego.

Bob Borowicz (1922-2009) – a właściwie Boguslaw Borowicz, polski artysta fotografik, przedstawiciel najstarszego pokolenia Polonii chilijskiej. Urodził się w 1922 r. w Poznaniu. Jego pasja do fotografii narodziła się w wieku 11 lat, kiedy jego ojciec podarował mu pierwszy aparat.

Jako siedemnastolatek, podczas II wojny światowej, na 5 lat trafił do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Mathausen. Po wojnie pracował jako dziennikarz radiowy i dyplomata w Berlinie. W 1951 r. przeprowadził się do Chile, gdzie rozsławił się dzięki swoim czarno-białym portretom i zdjęciom dokumentującym aspekty społeczne Chile. Borowicz odegrał też dużą rolę jako pedagog.

Na początku lat siedemdziesiątych był prekursorem nowego kierunku studiów – Fotografiki – na Uniwersytecie Chilijskim. Przez dekady wykształcił kilka pokoleń fotografików. Zmarł w Santiago de Chile 10 września 2009 r.