1894-11-16     1973-11-12

Wacław Stachiewicz

Wacław Stachiewicz urodził się 19 listopada 1894 r. we Lwowie. Po uzyskaniu matury w 1912 r. studiował archeologię na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Do Związku Walki Czynnej wstąpił jeszcze w okresie gimnazjalnym, natomiast w trakcie studiów od 1912 r. był aktywnym członkiem Związku Strzeleckiego (ZS). Ukończył Szkołę Podoficerską i Niższą Szkołę Oficerską ZS.

W sierpniu1914 r. wstąpił do Legionów Polskich. Był dowódcą plutonu l pułku piechoty, a następnie dowódcą 4 kompanii 5 pułku piechoty. 22 maja 1915 r. został ranny w bitwie pod Konarami. W 1914 r. awansowany na podporucznika, a w następnym roku na porucznika. Pod koniec 1916 r. ukończył niemiecki kurs szturmowy, a następnie w marcu 1917 r. kurs adiutantów sztabowych Polskiej Siły Zbrojnej w Warszawie. Od kwietnia 1917 r. pełnił funkcję adiutanta 5 pułku piechoty. W 1917 r. po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austriackiej i wysłany na front włoski.

W marcu 1918 r. zdezerterował i przedostał się do Warszawy, gdzie na wniosek naczelnego komendanta Polskiej Organizacji Wojskowej - płk Edwarda Śmigłego-Rydza - objął funkcję szefa sztabu Komendy Naczelnej Nr I POW w Warszawie.

Do Wojska Polskiego wstąpił w listopadzie 1918 r., pełniąc kolejno funkcje: szefa I oddziału i zastępcy szefa sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa, oficera łącznikowego Naczelnego Dowództwa przy dowództwie III Korpusu armii gen. Józefa Hallera, szefa wydziału sekcji organizacyjnej I Departamentu Organizacyjno-Mobilizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych, szefa sekcji organizacyjnej I oddziału Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych, a następnie oficerem operacyjnym w sztabie dowództwa Armii Rezerwowej. W roku 1920 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika.

W latach 1921-1923 studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Paryżu. Po powrocie do Polski był asystentem i wykładowcą taktyki ogólnej w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W 1924 r. mianowany pułkownikiem. W kwietniu 1926 r. został szefem I oddziału Organizacyjno-Mobilizacyjnego Sztabu Generalnego. Od czerwca 1927 r. na stanowisku I oficera Sztabu w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych.

W następnych latach pełnił funkcje: dowódcy 27 pułku piechoty w Częstochowie (1928-1932), dowódcy piechoty dywizyjnej l Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie (1932-1933), dowódcy 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie (1933-1935).

W sierpniu 1935 r. został powołany na stanowisko szefa Sztabu Głównego WP. W tym roku uzyskał również awans na stopień generała brygady. Podczas kampanii polskiej w 1939 r. pełnił funkcję szefa Sztabu Naczelnego Wodza. W dniach 7-9 września przebywał w Warszawie, kierując walkami armii polskich na środkowym odcinku frontu. Po sowieckiej agresji na Polskę przekroczył 18 września 1939 r. granicę Rumunii i został internowany.

Na początku 1940 r. uciekł z miejsca internowania i wyjechał do Jugosławi, mając zamiar przedostać się do Francji. W Belgradzie na polecenie gen. Władysława Sikorskiego nakazano mu skierować się do Algierii. Tam na skutek nacisków Naczelnego Wodza władze francuskie internowały go w miejscowości Médéa. W listopadzie 1943 r. przybył do Wielkiej Brytanii, gdzie do końca wojny pozostawał bez przydziału służbowego. W latach 1945-1948 współpracował z Komisją Historyczną Sztabu Głównego w Londynie.

W grudniu 1948 r. wyjechał wraz z rodziną do Kanady i osiedlił się w Montrealu. Na emigracji zajmował się m.in. badaniami nad historią kampanii polskiej 1939 r. W 1964 r. awansowany przez gen. Władysława Andersa na generała dywizji.

Zmarł 12 listopada 1973 r. w Montrealu. Tam też został pochowany.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari kl. V, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Orderem Polonia Restituta kl. III i IV, czterokrotnie Krzyżem Walecznych oraz Złotym Krzyżem Zasługi.