1897-11-16     1969-01-26

Lepecki Mieczysław

Od niego wiemy, co lubił marszałek Piłsudski, ani też nie przeczytalibyśmy polskiej relacji o podróży po Ameryce Południowej w pierwszych latach XX wieku. W trakcie I wojny światowej walczył w Legionach, co - jak sam zaznaczał – wzbudziło w nim miłość do Komendanta. Bakcylem podróży zaraził się już po wojnie, kiedy od listopada 1925 do lipca 1926 roku znajdował się w Paragwaju. W 1897 roku w Kluczkowicach koło Puław urodził się Mieczysław Lepecki, żołnierz Legionów Polskich, adiutant marszałka Józefa Piłsudskiego w latach 1930–1935; pisarz, podróżnik, autor wspomnień.

Mieczysław Bohdan Lepecki – podróżnik, pisarz, publicysta, major piechoty Wojska Polskiego – urodził się 16 listopada 1897 w Kluczkowicach.

Wiosną 1916 roku wstąpił do Legionów Polskich. Pełnił służbę w 2 pułku piechoty Legionów. Od listopada 1925 roku do końca lipca 1926 roku uczestniczył w ekspedycji naukowo-badawczej w Paragwaju.

Nim został adiutantem Piłsudskiego, Lepecki odbył dwie podróże: do Peru, gdzie miał zbadać warunki do przeprowadzenia polskiej akcji kolonizacyjnej oraz do innych krajów Ameryki Południowej, które odwiedził turystycznie i rekreacyjnie. Dyplomatyczne podróże do tej części świata odbywał jeszcze w drugiej połowie 1935 roku.

Po powrocie do kraju został przeniesiony do Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych na stanowisko referenta. Następnie uczestniczył przez 10 miesięcy w ekspedycji badawczej w Peru, po czym odbył podróż naukowo-turystyczną do krajów położonych w centrum Ameryki Południowej.

W latach 1931–1935 pełnił służbę w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych.

Był wiernym towarzyszem marszałka Józefa Piłsudskiego przez 4 lata, aż do śmierci Marszałka. Wraz z dr. Marcinem Woyczyńskim i rotmistrzem Aleksandrem Hrynkiewiczem był niemal stale obecny przy Marszałku. Jego wspomnienia, spisane i opublikowane w "Pamiętniku adiutanta Marszałka Piłsudskiego", ukazują ludzkie oblicze męża stanu: jego słabostki (zwłaszcza do papierosów i słodyczy), sposoby spędzania wolnego czasu (nałogowe niemal układanie pasjansów i rodzinne oglądanie filmów), w końcu – cierpienie z powodu nieuleczalnej choroby.

Od czerwca do listopada 1935 roku przebywał, jako oficjalny przedstawiciel Ministerstwa Spraw Zagranicznych, w Ameryce Południowej, badając możliwości osadnictwa.

1 stycznia 1936 roku został mianowany dyrektorem Biura Prezydialnego, w maju 1936 roku powierzono mu organizację Biura Zadań Specjalnych Prezesa Rady Ministrów z powołaniem na stanowisko jego dyrektora.

W lipcu i sierpniu 1936 odbył podróż po Syberii śladami zesłania Marszałka Józefa Piłsudskiego oraz miejsc martyrologii powstańców i rewolucjonistów polskich. W 1937 roku kierował rządową misją na Madagaskar – tzw. Komisją Studiów, której zadaniem było rozpoznanie możliwości pozyskania wyspy jako polskiej kolonii lub terenu osadnictwa żydowskiego.

Po wybuchu II wojny światowej 5 września 1939 został dyrektorem biura powołanego wówczas ministra propagandy Michała Grażyńskiego. 17 września 1939 roku w Kutach przekroczył granicę z Rumunią.

Jego twórczość obejmuje czterdzieści pozycji, m.in. Pamiętnik adiutanta Marszałka Piłsudskiego i Sowiecki Kaukaz. Podróż do Gruzji, Armenji i Azerbejdżanu.

Odznaczony m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari (1921) oraz trzykrotnie Krzyżem Walecznych.

Wszystkie jego utwory w 1951 roku decyzją Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk, zostały natychmiast wycofane z bibliotek.

Zmarł 26 stycznia 1969 w Warszawie